"تاریخ فلسفه غرب" نوشته‌ی برتراند راسل، از زمان چاپ نخستِ آن در سال 1945 تا به‌امروز همیشه در ردیف آثار پرفروش قرار داشته است که به‌لحاظ جامعیتِ اثر، شفافیت، تایید و تمجیداتی که از آن شده و لطافت طبع، بی‌همتاست. راسل در هفتاد و شش فصل، فلسفه را از پیدایش تمدن یونان تا ظهور تحلیل‌ منطقی در قرن بیستم مورد بررسی قرار داده است. اهمیت این اثر در این است که راسل تاثیر محیط اجتماعی در نگرش و افکار فلاسفه‌ی هر عصر را مورد توجه قرار داده است. فلاسفه‌ای که برتراند راسل عقاید و رویکرداهای‌شان را در این کتاب مورد بررسی قرار داد، عبارت هستند از: فیثاغورس، هراکلیتوس، پارمنیدس، امپدوکلس، آناکساگوراس، فلاسفه‌ی مکتب ذره‌گرایی، پروتاگوراس، سقراط، افلاطون، ارسطو، کلبی‌ها، شک‌گرایان، اپیکوریسم (لذت‌گرایان)، ...، ماکیاولی، اراسموس، دکارت، اسپینوزا، هیوم، روسو، دیویی، ... و درنهایت آن‌دسته از فیلسوفانی که راسل خود را به آن‌ها نزدیک‌تر می‌پنداشت هم‌چون کانتور، فرگه و وایتهد. در مقدمه‌ی این کتاب، برتراند راسل می‌گوید: "در تألیف کتابی چون کتاب حاضر، مسئله‌ی برگزیدن مطلب مسئله‌ی بس دشواری است. کتابی که در آن از جزئیات سخن به میان نیاید خشک و خالی و خسته‌کننده می‌گردد و چون به جزئیات پرداخته شود، بیم آن می‌رود که مثنویِ هفتادمَن کاغذ شود. من خواسته‌ام این دوشق را باهم سازش دهم، از این راه که فقط از فلاسفه‌ای سخن بگویم که در نظرم دارای اهمیت بسیارند و در مورد همین فلاسفه نیز آن جزئیاتی را به‌میان آورم که اگر ضروری نباشد باری در توضیح مطلب و جان بخشیدن به کلام به کار آید. فلسفه از دیرگاه امری تنها مربوط به مدرسه‌ها و یا موضوعی تنها برای بحث و جدل مشتی مردم درس خوانده نبوده است. فلسفه جزء زندگی اجتماع بوده، و من کوشیده‌ام آن را بدین اعتبار بررسی کنم. اگر این کتاب حسنی داشته باشد، آن حسن همانا از این رهگذر حاصل آمده است".