کتی، روت و تومی سه شخصیت اصلی این رمان هستند که در یک مدرسه‌ی شبانه‌روزی درس می‌خوانند. بخش‌هایی از داستان رجوع کتی به خاطرات گذشته‌اش است؛ زنجیره‌ای از خاطرات مرتبط با یکدیگر از سوی کتی نقل می‌شود که مجموعا به آرامی پازل داستان را کامل می‌کنند. کتی و دوستانش واقعی نیستند! با پیش رفتنِ داستان خواننده‌ی شگفت‌زده و متعجب متوجه می‌شود دنیای کتی و دوستانش دنیایی کنترل‌شده با هدفی خاص است. دنیایی که سرنوشت اعضایش از بدوِ تولدشان مشخص است و خود در تعیین آن نقشی ندارند. مدرسه‌ای که کاملا با یک مدرسه‌ی عادی فرق دارد، معلم‌ها و تمام آدم‌های آن مدرسه عجیب هستند، هیچکس در این مدرسه نام خانوادگی ندارد و مقررات آن غیرمعمول به‌نظر می‌رسد. شخصیت‌های این داستان مانند انسان‌های عادی رفتار می‌کنند، با همان احساسات و عواطف انسانی، بی‌هیچ اعتراضی به وضع موجود، بی‌آنکه شرایط موجود را بخواهند یا نخواهند؛ بی هیچ دیدگاهی نسبت به آینده. اما چیزی که خواننده را وحشت‌زده و داستان را دردناک می‌کند، همین عادی بودن است، طبیعی انگاشتن همه‌چیز و تن به جبرِ سرنوشت دادن. اما با گذشت زمان کتی، روت و تومی متوجه چیزی می‌شوند که دیگر عادی نیست و تلاش می‌کنند تا این زندگیِ تحمیل‌شده را تغییر دهند؛ چیزی مثل "عشق"، مفهومی مشترک اما با درجات متفاوت میان این سه شخصیت. "هرگز رهایم مکن"، خواننده را به‌آرامی به کشف حقیقت نزدیک می‌کند، اینکه شناختِ خویشتن است که منجربه گزینشِ راه درستِ زندگی و بدست آوردنِ حق اختیار می‌شود؛ اینکه عشق و هنر است که به زندگی معنا می‌دهد، و چیزی به‌نام امید را در انسان زنده نگه می‌دارد.