درام حالت خاصی از روایت، معمولاً داستانی، بیان واکنش در عملکرد است. ریشه این اصطلاح از کلمه یونانی δρᾶμα به معنای "انجام دادن" یا "عمل کردن" است. درام در تئاتر، با بازی بازیگران بروی صحنه و در برابر مخاطبین، نیازمند نوعی ساخت اثر با روش‌های مشارکتی و پذیرش جمعی است. برخلاف سایر اَشکال ادبیات، ساختار این متون نمایشی مستقیماً مخاطبین را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
درام به شاخه دراماتیک ادبیات یا هنر دراماتیک اشاره دارد و هریک از عملکردهای نمایشی (فیلم، تئاتر، برنامه‌های رادیویی، برنامه‌های تلویزیونی) را شامل می‌شود.
نخستین تراژدی مدرن "هملت" (1601) اثر شکسپیر و تراژدی کلاسیک "ادیپ شهریار" اثر سوفوکل(که در ۴۲۹ پیش از میلاد به روی صحنه رفت) ازجمله شاهکارهای هنر درام است، و مثال مدرن آن "سفر دراز روز در شب" (1957) اثر یوجین اونیل است.
درام اغلب با موسیقی و رقص همراه است: درام در اپرا عموماً آواز خواندن است؛ درام‌های موزیکال معمولاً دیالوگِ همراه با موسیقی است؛ و برخی از اشکال درام نیز شامل دیالوگ‌هایی هستند که موسیقی هم در بعضی از مواقع (به شکل تصادفی و نه همیشه) این دیالوگ‌ها را همراهی می‌کند (مانند "ملودرام" و "نو" ژاپنی). نمایش‌نامه‌خوانی شکلی از درام است که بجای اجرای نمایش، روی صحنه خوانده می‌شود. در بداهه‌پردازی، متن نمایشی در لحظه تولید می‌شود و پیش از اجرا متنی از پیش وجود ندارد و اجراکنندگان متن نمایشی را فی‌البداهه در مقابل تماشاگران می‌سازند.
