خیال‌پردازی یک‌گونه‌ی هنری است که جادو و دیگر شکل‌های فرا طبیعی را به‌عنوان عنصر اولیه طرح داستان، درون‌مایه یا فضای داستان استفاده می‌کند. این‌گونه به‌طورکلی از گونه‌های علمی-تخیلی و ژانر وحشت متمایز است، اما درکل این سه گونه هم‌پوشانی بسیار زیادی باهم دارند (مجموعاً ادبیات گمانه‌زن یا علمی-تخیلی/خیال‌پردازی شناخته می‌شوند).
نویسندگان، هنرمندان، فیلم‌سازان و نوازندگان آثار زیادی را در این ژانر خلق کرده‌اند، از افسانه‌های قدیمی گرفته تا آثار متأخری که مخاطبان بسیار زیادی هم داشته است، من‌جمله جوانان که از مخاطبان پرطرفدار این ژانر هستند.
معمولاً وقتی حرف از ژانر فانتزی یا همان خیال‌پردازی به میان می‌آید، خوانندگان آن به‌سرعت موجودات و فضاهای جادویی را تصور می‌کنند و افراد دیگر هم که با این ژانر آشنایی کمتری دارند، به فکر جادوگری و مسائلی ازاین‌دست میافتند و مجموع این ذهنیات و تفکرات است که زیبایی بخش این ژانر داستانی می‌شود.
فانتزی یعنی ساخت فضا و داستان‌هایی که در دنیای واقعی وجود ندارد، یعنی نگریستن به ایدئال‌ترین شکل ممکن، یعنی ناممکنی را ممکن ساختن. فانتزی دنیایی را نشان خواننده یا بیننده‌اش می‌دهد که می‌تواند ساعت‌ها در آن غرق شود و بدون خستگی (احساسی که در دنیای واقعی به‌وفور تجربه‌اش می‌کنیم) از آن لذت ببرد.
ازجمله معروف‌ترین رمان‌های فانتزی که نامش برای کمتر کسی ناآشناست، "هری پاتر" است و نمونه‌های دیگر آن می‌توان "افسانه‌های پریداین" یا "افسانه‌های نارنیا" اشاره کرد.
در میان فیلم‌های این ژانر نیز "جادوگر شهر اوز"، "هزارتوی پن"، "بیتل جوس" و "ادوارد دست قیچی" را می‌توان نام برد.
