موریس مرلو-پونتی، از مطرحترین پدیدارشناسان قرن بیستم، در روشفو، شارانت-ماریتیم در سال ۱۹۰۸ به دنیا آمد. پدر وی در سال ۱۹۱۳ هنگامی که موریس ۵ ساله بود از دنیا رفت. پس از پایان مدرسه به اکول نرمال سوپریور رفت و در کنار ژان پل سارتر، سیمون دوبوار، و سایمون ویل به تحصیل مشغول شد. مرلو-پونتی در سال ۱۹۶۱، در سن پنجاه و سه سالگی در حالی که خود را برای تدریس در کلاسی در مورد دکارت آماده میکرد بر اثر سکتهٔ مغزی از دنیا رفت. وی در گورستان پر-لاشز دفن شدهاست.
او از پژوهشهای هوسرل فراتر رفت و نشان داد که دوگانگی سوژه و ابژه در کار نیست.
موریس مرلو پونتی در سالهای ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۲ در سوربن به تدریس روانشناسی کودک و تعلیم و تربیت مشغول شد. در سال ۱۹۵۲ استاد فلسفه در کلژ دو فرانس شد، وی جوانترین فردی بود که به این امکان دست یافته بود. او میکوشید تا هم در زندگی و هم در فلسفه خویش، توازنی میان روانشناسی و فلسفه برقرار کند. شاخهٔ اصلی کار او، پدیدارشناسی ادراک، یکی از ۳ سنت مهم در پدیدارشناسی محسوب میشود. در کنار تدریس، مرلو پونتی سردبیر مجلهٔ سیاسی دوران مدرن، از زمان پیدایش آن در سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۲ بود. وی در جوانی آثار کارل مارکس را مطالعه کرده بود. سارتر عنوان کرده بود که مرلو-پونتی وی را به یک مارکسیست تبدیل کرده بود. آثار: انساندوستی و خشونت، ترجمهٔ روشنک داریوش، تهران: روشنگران و مطالعات زنان، ۱۳۸۰. در ستایش فلسفه، ترجمهٔ ستاره هومن، تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۵. جهان ادراک، ترجمهٔ فرزاد جابرالانصار، تهران: ققنوس، ۱۳۹۱.
نظری وجود ندارد