جان راولز (زاده ۲۱ فوریه ۱۹۲۱ – درگذشته ۲۱ نوامبر ۲۰۰۲) فیلسوف آمریکایی معاصر و مشهور به دلیل صورت‌بندی یک نظریهٔ عدالت بود. وی از چهره‌های به‌نام فلسفهٔ سیاسی و فلسفهٔ اخلاق در سدهٔ بیستم بود. جان راولز در بالتیمور مریلند به دنیا آمد. او دومین فرزند از پنج پسر آقای ویلیام لی راولز و خانم آنا آبل استامپ راولز بود. پدر جان راولز یکی از برجسته‌ترین وکلای دادگستری منطقه بالتیمور بود. او قبل از آنکه به مدرسه کنت در ایالت کنتیکت منتقل شود، مدتی در بالتیمور به مدرسه می‌رفت. در سال ۱۹۳۹ از دبیرستان و پس از آن، از دانشگاه پرینستون با مدرک لیسانس هنر در سال ۱۹۴۳ فارغ‌التحصیل شد. در طی دوره تحصیلات کالج، راولز مدتی تحت تأثیر الهیات مسیحی، سودای رفتن به تحصیل در علوم دینی مسیحی و کشیش شدن را در سر داشت. طی جنگ جهانی دوم، راولز سرباز پیاده‌نظام در منطقه اقیانوسِ آرام بود. وی در این دوران در منطقه گینه جدید موفق به دریافت نشان ستاره برنزی شد. به دنبال محاصره ژاپن در جنگ، راولز بخشی از ارتش اشغالگر ژنرال مک آرتور شد و در آن زمان به رده گروهبان ارتقا یافت. پس از مشاهده آثار و نتایج بمباران اتمی هیروشیما، راولز خود را مانند کسی که از خواب غفلت بیدار شده‌است یافت، و پس از آن از دستورات نظامی مافوق خود سرپیچی کرد و با این اعتقاد که هیچ مجازاتی، قابل توجیه نیست، ارتش را در ژانویه ۱۹۴۶ ترک کرد.

راولز در نظریهٔ عدالت می‌نویسد: «عدالت اولین فضیلت برای نهاد اجتماعی است، همچنان که حقیقت برای نظام تفکر». عدالت از نظر راولز مقدم بر خوشبختی است. خوشی و کامیابی آنگاه به‌عنوان یک ارزش مثبت تلقی می‌شود که عادلانه بودن آن محرز باشد. عدالت چارچوبی است که افراد مختلف در آن فرصت پی گرفتن آمال و ارزش‌های مورد نظر خود را پیدا می‌کنند.